Kinderen krijgen

‘Kinderen neem je niet; die kríjg je’

Het onderwerp kinderen krijgen is behoorlijk beladen. Bij de een gaat het met gemak; bij de ander heel moeizaam; bij sommigen ‘lukt’ het uiteindelijk nooit en sommigen mensen willen eigenlijk helemaal geen kinderen maar worden dwars door allerlei anticonceptie heen zwanger. Zolang je de weg van een ander persoonlijk op jezelf betrekt, kan het dan ook heel oneerlijk, pijnlijk, zelfs hartverscheurend voelen als ‘de buurvrouw die 10 pakjes per dag rookt, fastfood eet en geen kinderen wil of er onverschillig over is ‘gewoon’ het ene na het andere kind krijgt die er allemaal half verwaarloosd bij lopen’ terwijl je wéét dat jullie de zulke goede ouders zouden zijn voor al is het maar één schat van een kind.’

Eigen weg

Mijn gezichtspunt is dat ieder zijn eigen weg heeft en je jezelf en jouw pad niet kunt vergelijken met de ander en diens weg. Je ziel kiest voor de geboorte – met of zonder hulp – uit wat het wil ervaren in het komende leven, dan vergeet je dat als je hier bent en kun je verbaasd, boos of verontwaardigd zijn als je leven anders loopt dan je zou willen. Maar wie zegt dat het anders loopt dan je vooraf gekozen hebt? Of wie zegt dat je nu op het pad zit dát je van te voren uitgestippeld had?

Misschien is de les van ‘niet vanzelf(sprekend) zwanger worden’ wel dat je gezonder mag gaan leven; keuzes vanuit je eigen hart leert maken in plaats van omdat anderen zeggen wat je moet doen of om hen te pleasen. Er zijn talloze voorbeelden van mensen die toch zwanger raakten toen ze ‘iets” anders deden dan ervoor. “Loslaten’ is een vrij bekend en omstreden voorbeeld: de vriendin van een collega die na jaren medische mallemolen de knop omdraait, alles wegdoet aan spulletjes die inmiddels vergaard waren, compleet loslaat dat het ooit nog gaat lukken…. en kort erna zwanger blijkt… Omstreden want als je zwanger wilt worden, je hebt al alles uit de kast getrokken en je dan dit probeert te doen vanuit het idee: als ik nu ook loslaat; word ik misschien ook wél zwanger. En dan werkt het niet! Want je laat niet écht los. En het idee van loslaten voelt ook nog eens rot!! Je wilt hoop houden; je wilt niet dat de ziel van je hopelijk toekomstige kindje denkt dat je hem ópgeeft!

Beladen hartewens

Voor zoveel vrouwen komt het beeld/idee van een kindje krijgen zo na aan het hart. Het is iets oers. De meeste mannen kunnen dit gevoel vaak al niet snappen; staan er veel nuchterder in. Vaak zit er een onbewust idee achter van ‘iedereen krijgt al eonen kinderen: er is iets mis met mij dat het bij mij niet lukt. Je zou ‘er niet bij horen’ als je niet zoals ‘iedereen’ gewoon kinderen krijgt. Je bewust worden van zulke onbewuste gedachtegangen kan al ruimte geven.. Sommigen dénken dat ze kinderen willen, maar als ze echt naar zichzelf luisteren is dat helemaal niet zo: er zit een onbewust beeld bij dat dat hoort maar het zit niet in hun hart. Terwijl anderen onbewust denken dat ze het niet aan zullen kunnen. En dit werkt de vervulling van de wens tegen.

Er heerst een gevoel dat als je al kinderen hebt, je niet mee kunt praten over het geen/moeilijk kinderen kunnen krijgen. Dan kun je het niet begrijpen. Ik denk dat er dan een gevoel van jaloezie bij is komen kijken; volledig begrijpelijk want het verlangen naar een kindje zit vaak zo diep bij vrouwen. En dan meestal niet de jaloezie van ‘misgunnen’ maar van óók graag willen. En toch komt secundaire onvruchtbaarheid/verminderde vruchtbaarheid ook voor. Hoewel je dan wel weet ‘dat je zwanger kunt worden’, kan het toch nog een zwaar proces zijn.

Hoe komt dat toch? Dat het zo beladen kan worden. Hoe kan het dat het zo’n diep verlangen is waar allerlei emoties rondom gaan spelen? Wetenschappelijk, nuchter, logisch of wat dan ook bekeken, kan dat niet helemaal verklaard worden. Ja, de soort dient in stand te blijven, dus zit er wel een biologisch component aan vast. Maar als je er het spirituele bij haalt, wordt het nog begrijpelijker: Ook al ben je je er niet van bewust: in mijn ogen ontstaat het diepe verlangen door bewust of onbewust contact met de ziel van het kindje dat zal/wil komen. Tel daarbij op dat we in mijn beleving allemaal een diep verlangen voelen naar de eenheid van waaruit we ooit gekomen zijn voordat we hier op aarde geïncarneerd zijn en het bewust of onbewust voelen van de pure energie van een ziel vlakbij je die graag wil incarneren vervult direct of indirect een diep liggend verlangen meer van dit gevoel te voelen.

Toekomstige vaders zijn vaak verder verwijderd van het voelen van de ziel om hen heen en krijgen soms pas tijdens en vaker na de geboorte pas een connectie met het geheel van ziel/lichaam en kunnen vaak niet veel met het diepe verlangen van de toekomstige moeder. Vrouwen voelen zich erdoor vaak onbegrepen in hun gevoel om dit alles heen. Terwijl mannen vaak niet dichtbij hun gevoelens en overtuigingen kúnnen komen die werkelijk spelen in het traject van zwanger worden. Waar iemand niet bij kan, kan hem niet verweten worden. Vaak kunnen ze ook weinig met datgene wat er wellicht speelt wat opgelost zou ‘moeten’ worden voordat aan de lessen voldaan zijn die vooraf bedacht zijn om te doorlopen. Zeker als ‘de schuld’ van dingen die niet lijken te lopen zoals gewild wordt bij iemand anders gelegd wordt dan dat men bij zichzelf kijkt, wordt het lastig om die lessen te leren die ieder zelf heeft. ‘Schuld’ staat ook tussen aanhalingstekens want er is geen sprake van schuld. Er zijn alleen nog onderdelen die over het hoofd gezien zijn en die hoef je zelf en een ander hoeft die niet te zien als tekortkomingen of schuldvraag. Op dat moment wist je gewoon niet dat dit of dat er nog zat en zeker als er een groot samenspel aan factoren speelt – lichamelijke stukjes, emotionele blokkades, mentale of spirituele overtuigingen die tegenwerken – kan het een tijd duren voor je alle puzzelstukjes gevonden hebt.

Eigen lessen

Die ‘buurvrouw van die 10 pakjes’ heeft waarschijnlijk een ziel die nog een aantal lessen te leren heeft op meer basaal niveau: juist het krijgen van kinderen kan haar zover brengen dat ze bijvoorbeeld een paar lessen leert over materiële zaken (de vele ‘onbedoelde’ kinderen leggen een groot beslag op het inkomen en hoe ga je om met tekorten?). Ook kan ze hiermee onbewust ook een les zijn voor anderen want ze lijkt zo onverschillig over haar kinderen…. Maar is dat ook zo?

Ieder krijgt lessen die die aankan en hopeloos ingewikkeld lijkende lessen kunnen een aanwijzing zijn van een bepaalde mate van ‘hogeschool’ niveau waarin je kunt zitten: je kunt een hoger niveau aan van lessen op het gebied van spirituele ontwikkeling. Ieder is daarin nog steeds gelijkwaardig aan elkaar maar je hebt niet gelijksoortige lessen te leren. Net als dat een kind op het VMBO niet minder waardig is (zou moeten gevonden worden) aan die op het VWO maar ze leren wel op een ander niveau. Als je er middenin zit, is het niet altijd prettig. Maar het weten dat je met deze uitdagingen een grote sprong in je ontwikkeling zult kunnen maken, kan helpen het te dragen. Het gaat het zo waard zijn!

Mijn lessen lagen in ieder geval in eerste instantie op een vlak dat ik mocht leren omgaan met meerdere – 4 en binnen 5 jaar geboren- kinderen grootbrengen en steeds meer mijn eigen weg zoeken in plaats van volgen wat anderen zeiden dat wel goed voor me zou zijn. In die tijd ging zwanger worden zo goed als ”vanzelf’ en ging het meer op ervaringen opdoen en dingen opmerken als je kinderen hebt. Merken dat de manieren die de meesten gewend zijn om kinderen op te voeden niet bij mijn kinderen past en niet bij mij. En zoeken wat dan wel past. En mezelf respecteren als mijn manier afwijkt van die van anderen. Door 4 kinderen die ‘niet vanzelf’ door het onderwijssysteem rollen, moest ik wel gaan zoeken naar andere manieren en de meningen van anderen naast me neer leren leggen. Één of twee kinderen had me niet zoveel impuls gegeven als die vier. Zodat ik hier ook over kan schrijven. Te maken krijgen met vooroordelen en pogingen om mijn kinderen te vangen in hokjes met ‘diagnoses’ heeft mijn visie gevormd en verscherpt dat er niets mis is met mijn kinderen doordat ze niet zo goed in het huidige onderwijssysteem passen. Dat ligt niet aan allerlei stoornissen maar aan dat hun manier van denken en werken en omgaan met dingen wat niet past in het heersende systeem.

En mijn eigen manier van kijken naar de wereld blijkt dan wel anders te zijn maar niet minderwaardig zoals ik lang dacht. Ik was niet ‘veel te gevoelig om met deze wereld om te kunnen gaan’ zoals mijn overtuiging was geworden waardoor ik echt mega-onzeker van mezelf was en dacht dat ik het niet alleen kon én dat ik niet goed genoeg was omdat ik me niet aan kon passen aan ‘hoe het hoort. Mijn gevoeligheid is net zo waardevol en ik laat mijn manier van in de wereld staan niet meer iets zijn wat aangepast dient te worden aan de maatschappij. Ik wíl me niet aanpassen aan hoe anderen denken dat dingen horen te gaan (maar evengoed wil ik nooit een ander schaden maar het moet ook niet meer ten koste gaan van mijzelf). Er zijn veel meer manieren om in de wereld te staan en die zijn allemaal oké. Het idee dat je om moet leren gaan met de hardheid en de wreedheid van de wereld vind ik dan ook onzin. Ik wil laten zien dat je ook liefdevol met elkaar om kunt gaan: wreedheid naar elkaar is helemaal niet nodig. En als iedereen zich aanpast aan de ‘wrede maatschappij: hoe kan die dan ooit anders worden? En zo heeft iedereen zijn eigen ervaringen om van te leren. Je weet ‘aan de buitenkant’ niet waarom iemand wel of niet gemakkelijk kinderen kan krijgen.

Makkelijk versus niet zo makkelijk …

Op het gebied van kinderen krijgen, voelt mijn leven aan als in een tweedeling. “Vroeger’ werd ik 5 keer zonder moeite en lang wachten zwanger; de eerste keer ging het ‘mis’ met 9 weken. Daarna heb ik nog enkele keren het gevoel gehad al zwanger geweest te zijn maar toen kwam er toch een menstruatie en bleek ik de maand erop zwanger. Ik zei weleens: het was net of mijn lichaam even moest wennen voordat de zwangerschap echt door kon zetten. Ook dat kan een reden zijn van een miskraam: de ziel heeft wat meer tijd nodig om te wennen. Heel kort na de geboorte van mijn jongste in 2004 had ik het gevoel dat het nog niet ‘klaar’ was voor me met kinderen krijgen. Ik had er nog ervaringen in op te doen zodat ik nu vanuit een ander perspectief naar kan kijken en erover delen. Vanuit een meer spirituele kant.

De ziel van mijn eerste miskraam lang geleden is bij mij gebleven om mij te helpen in dit pad. Zij komt niet hier op Aarde maar staat me bij om allerlei overtuiging te bekijken en wat me niet meer dient om te buigen naar vertrouwen. Om allerlei patronen te doorbreken van automatismen die in werking traden als ik getriggerd werd bij dingen waar ik ten onrechte van overtuigd was dat klopte. Maar dat bleek dus vaak anders te zijn. Ik heb in de laatste jaren mogen leren – en dat was vaak niet eenvoudig – op mijn lichaam vertrouwen waarin ik kort of iets langer zwanger was geworden maar ik vroeger of later dan normaal toch een menstruatie kreeg. Beeld ik het me in? Focus ik me er teveel op en is er niets aan de hand? Teveel stress, te weinig hormonen, teveel uit balans (hormonen of ik helemaal)? Lichte streepjes; echt positieve testen maar toch een miskraam…. pffff.

Vertrouwen op wat je voelt

Het is een reis van al meerdere jaren waarin ik heel veel mocht leren van allerlei dingen die nog in de weg zaten om vanuit mezelf en mijn hart te kunnen leven. Steeds meer kon ik het zien als een samenspel van factoren die ik mag leren. Zodat ik nog beter kan voelen hoe dingen voelen. Zoals niet ‘vanzelf’ zwanger raken, de teleurstellingen, de onzekerheid en spanning of het deze keer dan…..Maar ook voelen dat ik met mijn gevoeligheid al heel snel iets voel van wat er lichamelijk in me gebeurd. Dat ik niet gek ben dat ik echt voelde dat er een zwangerschap begonnen was ook al zette die niet door. Want dat wordt vaak gezegd: er was niets want dat kun je zo vroeg nog helemaal niet voelen. Je denkt er teveel aan en maakt meer van wat je voelt dan er is en de stress zorgt voor overtijd zijn. Ja dat kan inderdaad ook. Maar ik heb een gevoel dat er (veel) vaker bevruchting is dan gedacht wordt en of het nu lichamelijk ‘niet goed’ is of dat er geestelijk iets nog niet af is: er zijn steeds vaker vrouwen die dichter bij hun gevoel komen en die al vroeg na conceptie kunnen voelen dat er iets gaande is. Als dit afgedaan wordt als onmogelijk, kan ze zich meer onzeker voelen dan nodig en de broodnodige groei in zelfvertrouwen in de weg staan.

Er wordt snel gezegd dat men geen valse hoop wil geven. Maar is dit valse hoop? Als het zwanger worden op zich laat wachten en dit via (vroege) miskramen tot uiting komt. Ja dat kan pijnlijk zijn. Maar als je meer onzeker wordt van hetgeen je wel voelt aan zwangerschapssymptomen en je zwanger voelt terwijl er gezegd wordt dat je niet zwanger was, schiet het geen hoop willen geven zijn doel voorbij. Misschien is het juist goed om hoop – vertrouwen – te hebben om uiteindelijk wel zwanger te worden/blijven…

Zelf zie ik (vroege) miskramen inmiddels niet meer als dat ik een kind verloren had. Heeft tijd gekost voor ik het zo kon zien maar ik zie het als dat de ziel nog even wacht/ er redenen zijn voor de vertraging. Maar ik nam dan wel mijn rouw want het kan evengoed pijnlijk zijn. Hoe ieder ander het ziet, is aan jezelf en is je eigen manier van met de dingen omgaan.

Bewuste zielen vragen een andere weg

Zeker bij hoger bewuste zielen – en die graag willen komen met behoud van zoveel mogelijk bewustzijn, is het belangrijk dat je op je gevoel leert vertrouwen want dat ga je hard nodig hebben als ze als kind bij je opgroeien.

Je kunt niet meer varen op ‘hoe het hoort’; op oude vastgeroeste opvoedmethodes en op algemeenheden. Deze kinderen vragen dat je in het moment voelt wat er nodig is en dat kan ook met hetzelfde gedrag per keer verschillen. Ze willen niet afgestompt raken door aan te passen aan dingen die niet bij ze passen. Ze willen dat hun manier van in de wereld staan niet afgedaan wordt als ‘niet horend’, dat ze ‘onacceptabel gedrag’ af moeten leren die ze vertonen gewoon omdat ze niet begrepen worden, gediagnosticeerd worden als dat ze stoornissen zouden hebben omdat ze anders denken.

Eigen eigenheid

Vele kinderen die nu al rondlopen of binnenkort geboren worden, willen hun eigenheid niet laten verstoren en vragen van de ouders dat die ze willen begrijpen, alles van meerdere kanten kunnen bezien en hen helpen zich tijdens het opgroeien staande te houden bij anderen die hen niet begrijpen. En daarvoor moet je goed op jezelf vertrouwen en onafhankelijk kunnen en durven denken van wat anderen zeggen. Je moet leren vertrouwen op je eigen gevoel en intuïtie en mening en niet op die van anderen.

Vrouwen/gezinnen waar zielen geboren willen worden die dicht bij zichzelf blijvend in het leven willen staan, stimuleren hun ouders om aan zichzelf te werken en dingen uit de weg te ruimen die in de weg zouden staan bij het begeleiden als ze er zijn. En daarom duurt het soms langer dan je zelf graag zou willen.

Fysieke tegenwerkingen — of toch mentaal/emotioneel?

Er kunnen nog fysieke aspecten zijn die een rol spelen. Zoals hormoon-onbalansen door verschillende oorzaken. Die kun je fysiek aan pakken door de lichamelijke oorzaak aan te pakken. Ook kun je kijken of er een overtuiging aan ten grondslag ligt die de onbalans in het leven heeft geholpen. Dat betekent niet dat het effect van de onbalans er niet is (de klachten ervan zijn echt) maar wel dat die ook aan te pakken is vanuit het kijken naar de overtuigingen. Of een combinatie ervan. Iedereen heeft zijn eigen waarheid maar voor mij is die dat als je emotionele en mentale stukken waar je je mee identificeert (die je dus in je lichaam voelen als ‘niet fijn’) en die je iets willen vertellen over het niet bij je passen van die identificatie, blijft negeren in hun waarschuwingen, ze zich vast gaan zetten in je lichaam. Hierdoor wordt de waarschuwing (doordat een klacht steeds heftiger wordt) steeds nadrukkelijker dat er iets is om naar te kijken.

Conditioneringen bekijken…

Hier op Aarde is het niet eenvoudig te ontkomen aan conditioneringen. Overtuigingen van hoe iets gedaan dient te worden, worden in de maatschappij en in families doorgegeven ongeacht of deze (nog) zinvol zijn of niet. Zo leren we dat je je gematigd dient te gedragen, hard te werken, je zekerheden als huis, werk en verzekeringen in orde dient te hebben, je emoties niet tonen, je jezelf af dient te wijzen want anders wordt je als arrogant gezien. Geloof je wel in jezelf op de werkvloer? Is de kans nog heel groot dat je jezelf afwijst voor de spiegel of ergens anders. Deze conditioneringen/overtuigingen helpen ons totaal niet. Zijn ook niet waar want we zijn allen een. Wel uniek maar even waardvol. Onze emoties zijn een wegwijzer om ons te laten zien wat wel en niet bij ons past. Als we die emoties wegstoppen, kunnen we ze niet in ons voordeel gebruiken.

Je intuïtie is ook iets wat we leren om niet te vertrouwen. Je denken wordt aanbevolen als de waarheid sprekend maar heeft daarmee een veel te grote rol. Ja, we hebben ons denken nodig om hier te kunnen leven. Het helpt ons ordenen en de volgorde in de gaten houden van allerlei processen. Zoals eten klaarmaken. Maar ons hart heeft veel beter door wat goed voor onszelf is. Wat bij ons past. Als iets fijn en licht voelt, klopt het bij jóu. Ongeacht of het voldoet aan het plaatje wat anderen je voorhouden dat ‘goed’ is.

Je hart heeft een directe verbinding met je hogere zelf – hoe open of dicht die verbinding ook is. Je hogere zelf heeft het plaatje – dat jij bent vergeten toen je hier kwam – wel in het oog. Hoe meer je je kunt focussen op je hart en je hartsverbinding, hoe duidelijker je voelt en hoort vanuit je hogere zelf wat er bij jou zelf hoort. Wat jouw pad is. En je hogere zelf is niet iemand anders, dat ben jij zelf ook. Maar dus mét het overzicht. Je hogere zelf spreekt al met je via je intuïtie. Dat is het werktuig ervan om je dingen door te geven. Leer dus te luisteren naar die aanwijzingen via je intuïtie.

….en opruimen.

Hoe meer je opruimt hiervan en gaat doorzien hoe je nog meer naar jezelf en de wereld kan kijken. Hoe meer je op jezelf gaat vertrouwen en je eigen intuïtie en het oordeel van andere mensen bekijkt of het dit keer toevallig een goed idee is (ook zij kunnen intuïtieve hints krijgen die wél bij je passen) of vanuit een conditionering van henzelf wat níet bij je past. Des te meer groei je in een richting die wél helpend is voor jou. En voor de ziel die bij je wil komen. Deze richting is de kant op die die ziel je wil helpen opgaan. En voor hem/haar is dit een fijnere manier om hier op Aarde te zijn. Samen groei je er nog verder hierin en als jij en jullie vanuit je zelf leven en kiezen wat bij jou past, inspireer je anderen ook weer om anders te kijken naar hun eigen leven. En dat is wat die ziel hier komt doen: een voorbeeld zijn. En daarvoor helpt het jou eerst op weg zodat je meteen als het hier is al intuïtievere keuzes kunt maken in plaats van omdat anderen zeggen dat je dit of dat moet doen. Want dit zorgt ervoor dat je kind niet zo meegesleept wordt in de conditioneringen die er nog zijn om jullie heen. Wat weer helpt in het dichtbij zichzélf blijven. Dan hoeft het later ook niet zelf weer allerlei overtuigingen die niet passend zijn, op te ruimen voor het kan gaan leven vanuit zijn/haar eigen hart.

Deze overwegingen kun je toepassen op jezelf: waarin leef je nog vanuit wat anderen je vertellen. Waarin kun je al op jezelf vertrouwen. Dit helpt de weg vrij te maken voor de komst van je kindje.